De knikker
Soms brengt het leven je op een plek zonder dat je begrijpt waarom. Alsof er een onzichtbare hand is die je zachtjes een richting op duwt, net buiten je bewustzijn. Zo begon mijn ontmoeting met een man die mij iets bijzonders gaf, iets kleins en ogenschijnlijk onbeduidends, maar met een betekenis die pas jaren later volledig tot me doordrong.
De last van woorden
Het was een donkere periode in mijn leven. Mijn zus zat in een situatie waarin ze heel erg beledigend naar mij was. Ze schold me uit, keer op keer, vanwege het geloof waar zij in zat. Ze noemde me Judas. Niet één keer, maar steeds weer. Haar woorden raakten mijn ziel, sneden diep. Alsof ze niet alleen woorden waren, maar dolken die mijn kern doorboorden. Ik probeerde een band met haar te behouden, maar telkens werd ik weer weggeduwd door beschuldigingen en harde woorden. Ze zei dat ik omringd werd door kwade demonen, dat ik het kwaad met me meedroeg. Hoe meer ik probeerde te begrijpen, hoe verder ik wegzonk in een diepe somberheid. Mijn gedachten werden zwaar, alsof ik in een neerwaartse spiraal werd getrokken.
Het pad naar de man
Op een dag liep ik door het bos. Mijn voeten volgden een pad, maar mijn hart wist niet waar het naartoe wilde. Er was een vreemd gevoel, een zachte aandrang om een andere kant op te gaan. Links, dan een eind verder naar rechts. Ik wist niet waarom ik deze route koos, maar ik liep door. En daar zat hij. Een man op een bankje, rustig en stil. Onze blikken kruisten elkaar, en iets in mij zei dat ik moest stoppen.
Een gesprek zonder oordeel
Ik stond voor hem. Hij keek me aan met een blik die niet oordeelde, niet vroeg, maar gewoon was. We raakten in gesprek. Zijn stem was zacht en vriendelijk, zijn woorden eenvoudig maar doordrongen van een dieper begrip. Hij sprak Engels en zijn woorden leken meer te zeggen dan de letterlijke betekenis. Hij leek meer te weten dan hij zei, alsof hij kon voelen wat ik doormaakte zonder dat ik het hoefde uit te leggen.
Ik vertelde hem in het Engels over de woorden van mijn zus, over hoe ze me Judas had genoemd en hoe die naam zich in mij had vastgezet. Hoe het voelde als een last die ik niet kon afschudden. Hij knikte begrijpend en zei toen: “Judas was the best friend of Jesus.”
Zijn woorden raakten me, maar ik wist niet precies waarom. Het voelde alsof hij iets had aangeraakt diep vanbinnen, iets dat nog verborgen lag.
De les van het hart
Toen begon hij te praten over het hart. “You must learn to listen to your heart,” zei hij. “The heart knows everything.” Het klonk misschien vreemd, maar iets in zijn woorden resoneerde diep van binnen. Ik begreep dat de kunst was om het hart te leren volgen, niet met een rationele benadering, maar met een diepe overgave aan wat het hart je vertelt.
“Don’t talk back to your heart,” zei hij verder. “If you question it, you may fall into problems.” Deze woorden bleven hangen, want ze lieten me zien dat het belangrijk was om te luisteren naar mijn hart zonder te proberen het tegen te spreken of te bevragen. De waarheid die het hart spreekt, is zuiver en komt uit een plaats van diepe wijsheid. Als je begint te praten tegen het hart, kun je jezelf verliezen in verwarring en twijfel.
Het geschenk van een knikker
Wat ik toen niet wist, was dat de les die hij me gaf zich niet alleen in woorden zou bevinden. De man haalde iets uit zijn zak en reikte het me aan: een knikker.
Ik hield hem even vast en voelde de gladde bol tussen mijn vingers. “Why are you giving me this?” vroeg ik.
Hij glimlachte alleen.
Ik wilde de knikker teruggeven, maar hij schudde zijn hoofd en keek me doordringend aan. ‘Do you want to give a gift back?’ vroeg hij, met een beetje een boze toon. Zijn woorden bleven hangen, als een echo zonder directe betekenis, maar met een gewicht dat ik toen nog niet begreep.
De betekenis van het geschenk
De knikker stond symbool voor het leven, maar ook voor de woorden die mijn zus mij had gegeven. Het was alsof de knikker hetzelfde was als de woorden die ik had ontvangen, woorden die ik zonder echt nadenken had aangenomen. Mijn zus had me een cadeau gegeven, een soort last in de vorm van haar beledigingen, en ik had het zonder verweer geaccepteerd. Ik probeerde het terug te geven, maar ik kon dat niet. De knikker was een gift die ik niet terug kon geven, net zoals ik de woorden van mijn zus niet terug kon geven.
De man gaf me niet alleen een voorwerp, hij gaf me een wijsheid. Het was een geschenk dat ik wel kon aannemen, omdat het een les was die je nodig had om te groeien. Het nadenken over wat je aanneemt, is belangrijker dan het meteen zonder twijfel te accepteren. Soms is het waardevol om even stil te staan voordat je iets in ontvangst neemt, of dat nu een object is, een opmerking, of een oordeel van een ander.
Wat bijzonder was, is dat hij juist op dat moment een knikker bij zich had. Het was alsof een hogere kracht op dat moment een boodschap wilde overbrengen die ik pas jaren later zou begrijpen. Het voelde als een teken, een moment van synchroniciteit, een bijzonder moment.
Ingezonden door een bezoeker
