Elke emotie telt

Stel je voor. Je wordt wakker en weet: dit is het, de laatste zonsopgang, de laatste ademtocht, de laatste 24 uur. In alle haastige wijsheden en motiverende quotes wordt vaak gezegd: maak er je mooiste dag van, lach nog één keer, wees dankbaar, voel je licht. Maar wat als je die laatste dag wakker wordt met tranen in je ogen? Wat als je niet lacht, maar rouwt, niet alleen om het leven dat je loslaat, maar ook om alles wat je nog had willen zeggen, doen of helen?

Wat als jouw laatste dag gevuld is met verdriet of boosheid? Is dat dan een verloren dag? Nee, integendeel.

De dwang om blij te zijn

In spirituele kringen hoor je vaak hoe belangrijk het is om ‘je trilling hoog te houden’, positief te denken, in vertrouwen te blijven. Er zit iets moois in die intentie, maar ook iets gevaarlijks. Wat gebeurt er met je verdriet? Je woede? Je verwarring? Worden die ineens minder waard? Moeten die opzij?

We zijn zo vaak geneigd om gevoelens te rangschikken, alsof sommige emoties beter zijn dan andere. Vreugde staat bovenaan. Dankbaarheid mag er zijn. Liefde is het einddoel. Maar verdriet? Boosheid? Angst? Die moeten we snel zien los te laten, verwerken of transformeren naar iets positiefs.

En precies daar gaat het mis. Want elke emotie is waardevol. Elke emotie telt. Niet als obstakel, maar als onderdeel van wie je bent.

Je verdriet is niet minderwaardig aan je blijdschap. Je woede is niet spiritueel ‘onrijper’ dan je compassie. Je angst is niet iets om je voor te schamen. Alles wat je voelt, hoort erbij. Het idee dat je je goed moet voelen om goed bezig te zijn, is een misverstand.

Gevoelens als wegwijzers

Emoties zijn niet iets wat je moet oplossen, ze wijzen je de weg. Ze maken je attent op wat er speelt, wat er wringt, waar je geraakt wordt. Boosheid kan je grenzen zichtbaar maken. Verdriet laat je voelen wat je liefhad. Angst toont je waar oude pijn nog leeft.

Ze zijn geen zwakke plekken, maar signalen van diepte. Van betrokkenheid. Van mens zijn.

Emoties als poorten naar intuïtie

Wat we voelen is niet willekeurig. Emoties komen ergens vandaan, vaak van die diepere laag waar je denken geen toegang toe heeft, maar je wezen wél. En daar zit ook je intuïtie.

Je intuïtie spreekt zelden in woorden. Ze fluistert via lichaamssensaties, kleine verschuivingen in je energie, en ja, via emoties. Wanneer iets niet klopt, voel je het vaak voordat je het kunt uitleggen. Een benauwdheid in je borst, een spanning in je maag, een plotselinge onrust. Dat is geen ‘negatief gevoel’ dat je weg moet ademen. Het is informatie. Een innerlijke waarschuwing.

Of juist: een gevoel van rust, warmte of tinteling als iets wel klopt. Dat zijn aanwijzingen. Richtingaanwijzers van je innerlijk kompas.

Je emoties zijn dus niet in de weg van je intuïtieve kracht, ze zijn een deel ervan. Maar zolang je alleen blijheid en licht toelaat, mis je de helft van de signalen.

Luisteren zonder oordeel

Intuïtie vraagt geen helder hoofd, maar open aandacht. En open aandacht ontstaat alleen als je elk gevoel durft toe te laten, ook datgene wat je liever niet voelt.

Je hoeft je emoties niet te bevechten of te verbeteren. Je hoeft ze niet op te lossen of weg te ademen. Je hoeft alleen maar aanwezig te zijn bij wat zich aandient. Echt luisteren naar wat je voelt, dát is afstemmen. Dat is jezelf serieus nemen.

Want hoe kun je je pad volgen als je niet luistert naar de signalen? En hoe kun je vertrouwen op je innerlijke wijsheid, als je haar halve taal negeert?

Je bent niet ’te gevoelig’. Je leeft. Je voelt omdat je open bent. Je rouwt omdat je liefhebt. Je worstelt omdat je mens bent.

En er is geen hogere trilling, geen spiritueel niveau, geen einddoel heiliger dan jezelf zijn in alles wat je ervaart.

Laat het maar voelen. Laat het maar stromen. Alles telt. Jij telt.