Het oorlogskind

Het was vroeg die ochtend, het was koud en guur. Toen ik naar de lucht keek, zag ik een grijs wolkendek dat de heldere blauwe hemel deed verdwijnen. Precies zoals het er hier uitzag, de straat waar ik me bevond. In het verleden een mooie plek met veel groen, nu een platgebrand flatgebouw en een gebombardeerde kerk. De rook blakerde nog van het puin. Nog geen twee uur geleden was hier een hels gevecht. God mag weten hoeveel doden er waren gevallen die ochtend.

In de verte hoorde ik nog steeds dat ze de moed niet hadden opgegeven, vallende bommen en daaropvolgende zware explosies. Het geluid van de granaten die explodeerden. Bij elke explosie verdween er een stukje van mijn eigen ik.

De ontmoeting

Opgeschrikt door gesnik, dicht bij me in de buurt, besloot ik het geluid te volgen. Ik kwam uit bij een kapotte vuilniscontainer. Het vuil was verspreid over de grond en de stank was behoorlijk. Maar achter die container zat een klein meisje, ze moest niet ouder dan vier jaar zijn geweest. Snikkend, met grote betraande bruine ogen, keek het meisje mij doordringend en bang aan. Haar toch nog wat bolle rode wangetjes, besmeurd met viezigheid van buiten, haar wilde haren in een half uitgezakt staartje en haar roze shirt met een vrolijke opdruk deden mij denken aan een onbezorgde tijd. Ze kon niet lang alleen zijn geweest.

Bij iedere knal en explosie die ze hoorde, trilde en schokte haar kleine lichaampje van angst en kroop ze nog verder weg in de hoek. Met haar kleine handjes probeerde ze haar gezichtje te verbergen. Als ik haar direct had benaderd, zou ze nog banger geworden zijn. Ik besloot op een afstand bij haar te gaan zitten, zo lang als het mocht duren.

Het popje

Niet lang daarna kwam er verandering in. Het meisje durfde steeds iets meer mijn richting op te komen zitten. Ze durfde niet naar me te kijken. Maar in haar armpje hield ze een pop vast. Die gebruikte ze als communicatiemiddel. Iedere keer als ze een stukje dichterbij me kwam zitten, ging eerst haar popje. Die zette ze behendig naast haar neer. Ik denk dat ze dat deed om zich niet alleen te hoeven voelen en dat ze deze stap niet alleen durfde te maken richting mij.

Ik liet haar langzaam haar gang gaan. Het moment dat ze naast me kwam zitten was zo mooi. Verstijfd zat ze naast me. Ze kende me tenslotte helemaal niet. Nog steeds durfde ze niet naar me te kijken. Snel legde ze haar pop op mijn schoot. Ze wachtte af wat ik met haar pop zou doen. Ik besloot het te behandelen als een echt kind. Langzaam draaide het hoofdje van het meisje naar mij toe. Ze keek vol verwondering en ze vond het ook wel een beetje gek, hoe lief ik met haar pop omging. Ik praatte er tenslotte tegen. Heel langzaam kwam er een lachje tevoorschijn bij het meisje.

Het was eindelijk oké

Haar hele lijfje draaide zich naar me toe, ze pakte de pop uit mijn handen en drukte die heel stevig en dicht tegen haar aan, na een lange tijd zwijgend naast elkaar te hebben gezeten. Even later legde het kleine meisje langzaam en voorzichtig haar hoofdje tegen me aan en pakte met haar kleine kinderhandje mijn hand beet. Ik merkte dat ze haar oogjes had gesloten. Ze was van uitputting in slaap gevallen, wachtend op redding, hopend op een wederzien met haar geliefde familie. Ik tilde haar op en bracht haar naar een veilige plek.

Ingezonden door Xiomara Luijkx