Soms is het gewoon… te veel

In veel gezinnen zorgt iedereen goed voor elkaar. Iedereen wil het beste voor de ander. Maar soms gebeurt er iets onbewust. Wat begon als zorg en liefde, kan uiteindelijk aanvoelen als benauwend, waarbij het moeilijk is te merken waar jij eindigt en de ander begint.

Als liefde langzaam sturen wordt

Sommige mensen willen helpen, beschermen, alles goed regelen. Maar dan wordt er ineens veel besloten. Voor jou. Zonder jou. Misschien herken je dat één iemand altijd bepaalt wat goed is. Of dat jij je telkens aanpast, om de rust te bewaren. Dat je stil wordt, of dingen voor jezelf houdt. Soms komt dat van je partner. Soms van je vader of moeder. Soms zelfs van je kind. En niemand bedoelt het misschien slecht. Maar het voelt wél alsof je steeds kleiner wordt. Het is als een onzichtbare druk die zich langzaam opbouwt, waardoor je je eigen wensen en behoeften uit het oog verliest.

Vertrouwen dat ongemerkt verandert

Je dacht: bij hém of haar voel ik me veilig. Of: mijn vader of moeder wil gewoon het beste of mijn kind weet niet beter. Maar dan merk je dat degene die je vertrouwt eigenlijk zelf een beetje controle wil. Die zegt wat jij moet doen. Het klinkt alsof alles altijd op zijn of haar manier moet. En dat is verwarrend. Want hoe kun je jezelf zijn bij iemand die alles wil weten? Alles wil bepalen? Zelfs als die zegt: ‘Ik doe het voor jou.’ Wat begon als liefdevolle zorg, verandert in iets dat je beperkt en je uit je eigen kracht haalt.

Je gaat je aanpassen, soms zonder het te merken

Wie tussen sterke meningen leeft, gaat vaak meebewegen. Om ruzie te vermijden. Om rust te houden. Om de ander niet kwijt te raken. Soms lijkt het dan alsof jij niets meer te zeggen hebt. Of dat je zelf ook dingen gaat sturen, om wat grip terug te krijgen. En dat is begrijpelijk. Je doet wat nodig is om het vol te houden. Maar de vraag is: wat gebeurt er met jou als je altijd maar meegaat met wat de ander wil? Hoe lang blijf je jezelf verliezen in een poging de ander tevreden te stellen?

Het hoeft niet perfect. Maar het mag wel anders.

Er is niets mis met zorgen. Maar liefde vraagt ook om ruimte. Ruimte om te zijn wie je werkelijk bent, zonder de druk van constante verwachtingen. Ruimte om te voelen wat er diep van binnen leeft, zonder dat anderen je ervaring overnemen. Liefde vraagt om een balans tussen geven en ontvangen, tussen de zorg voor de ander en zorg voor jezelf. Soms is het nodig om stil te staan bij je eigen gevoelens en behoeften, en jezelf die ruimte te geven.

Vraag jezelf eens stilletjes af:

• Heb ik genoeg ruimte om gewoon mezelf te zijn?
• Mag ik iets voelen zonder dat het meteen overgenomen wordt?
• Mag ik soms ook even níét sterk zijn?

Als het antwoord “nee” is, weet dan: Er is niks mis met jou en je wordt begrepen. Dit is een proces dat we allemaal doormaken, in meer of mindere mate. Het is oké om even een stap terug te doen en je eigen pad te vinden, zelfs als dat betekent dat je een beetje afstand moet nemen van diegenen die je graag helpen.

Een eerste stap hoeft niet groot te zijn

Neem een momentje rust voor jezelf, al is het maar 10 minuten. Het hoeft geen lang ritueel te zijn, maar die korte momenten van rust kunnen al wonderen doen voor je gezondheid. Als je merkt dat je in oude patronen vervalt, lees dit artikel dan later nog eens, met rust en aandacht. Begin met kleine stappen. Begin met het erkennen van je eigen behoeften. Wanneer jij ruimte creëert voor jezelf, creëer je uiteindelijk ook ruimte voor echte verbinding met anderen.